“Zelden lees je een boek met zo’n sterk slot,
met zo’n schrijnend beeld dat je nooit meer vergeet.”
Hans Rooseboom – Voormalig kunstredacteur BN/DeStem
WAT VOORAF GING
VRIJDAGMIDDAG 29 DECEMBER, NET VOOR het Oudejaarsweekend van 2017 ONTVING SCHRIJVER LAURENZ MOL EEN MAIL VAN DE HEER HANS ROOSEBOOM, DE VOORMALIG KUNSTREDACTEUR VAN BN/DE STEM SCHREEF IN DIT MAILBERICHT “DAT HIJ NET HET BOEK GELEZEN HAD EN ER HEET VAN DE NAAD EEN STUKJE OVER GESCHREVEN HAD. je ziet maar wat je ermee doet”, EINDIGDE HIJ HET BERICHT AAN LAURENZ MOL.
en dat doen we dan ook met deze publicatie. want het is NIET ALLEEN EEN PRACHTIG COMPLIMENT VOOR ONZE SCHRIJVER LAURENZ MOL. HET IS een zo ontzettend goed geschreven recensie’STUKJE’ … misschien wel de beste van 2017.
de heer rooseboom raakt – in onze ogen – de essentie van het VERHAAL EN HOE LAURENZ DIT OPSCHREEF, hij ziet EN OMSCHRIJFT als geen ander recensent tot nu toe, DE OPBOUW VAN HET BEGIN TOT AAN DE ‘GRANDIOZE SLOTSCÈNE’ EN dat alles MET grote deskundigheid en EEN GEWELDIGE WOORDENSCHAT.
DAAROM PLAATSEN WIJ DEZE RECENSIE AAN HET EINDE VAN DIT MOOIE BOEKENJAAR 2017. MET ONZE GROTE DANK EN COMPLIMENTEN AAN DE HEER ROOSEBOOM & MET DE WENS DAT IN HET NIEUWE JAAR MEER VAN ZULKE WAARDIGE RECENSIES GESCHREVEN MOGEN WORDEN.
HIERONDER DE RECENSIE * n.b. voor de lezers die Verknipt nog gaan lezen … misschien kun je dan beter na afloop deze recensie lezen.
————————————————————————————————————————
De schrijver Laurenz Mol bewijst met zijn debuutroman Verknipt te beschikken over het talent dat een romanschrijver in huis moet hebben. Een sterke intrige, leesbare stijl, humor, afwisseling van spanning en ontspanning, pakkende dialogen, relevante thematiek, én een aangrijpende ontknoping. Het woord ‘debuutroman’ staat hierboven niet voor niets: na zo’n eersteling mag je verwachten dat de auteur zin heeft in méér.
De opbouw van Verknipt is vakkundig overdacht. De korte scènes die elkaar in hoog tempo opvolgen, zijn met een aangeboren gevoel voor de wetten van het drama gerangschikt. Na een aantal hoofdstukjes waarin steeds de spanning wordt opgevoerd, laat de schrijver net zo makkelijk zijn hoofdpersoon aan de rand van het klif hangen om de lezer te trakteren op een uitje naar een modeshow in Krasnapolsky, of een bezoek aan een internationale society-top in Guggenheim Bilbao of gewoon een etentje op de Grote Markt van Breda. De kerstdiners in de twee volstrekt tegengestelde sociale milieus worden met ironie maar niet zonder mededogen beschreven. Vervolgens slaat echter weer met volle kracht het suspense-verhaal toe. We zullen hier niet verklappen hoe de hoofdpersoon langzaam maar stelselmatig beroofd wordt van al wat belangrijk is in zijn leven. Laten we volstaan met te zeggen dat deze professioneel gehanteerde vertelstructuur het boek unputdownable maakt, zoals een goede thriller betaamt.
De roman Verknipt is intussen wel iets meer dan een thriller. Het is een horrorverhaal, maar ook een sociologische verkenning, een poging tot psychosociale verklaring van criminaliteit. De schrijver heeft, om deze doelen te bereiken, gekozen voor een trefzeker taalgebruik, niet gewild literair, wel heel leesbaar, met een onmiskenbare humor op alle bladzijden. De vele dialogen – onmisbare ingrediënten in het drama – zijn levensecht.
Nogmaals, de broodnodige narratieve afwisseling van (melo)drama en klucht heeft Laurenz Mol feilloos gedoseerd. Een afwisseling die trouwens ook het recept is voor menig geslaagde opera. Wanneer op het gewelddadige hoogtepunt van deze roman de hoofdpersonen elkaar te lijf gaan met bijl, broodmes en stiletto en één van hen in de borst wordt gestoken, dan denk je als lezer onwillekeurig: Carmen! En laat nu direct op de volgende bladzijde de naam Carmen opduiken – het is een van de personages in het boek. De slotscène van de roman, je mag wel zeggen de apotheose, is ronduit grandioos. Zelden lees je een boek met zo’n sterk slot, met zo’n schrijnend beeld dat je nooit meer vergeet. Dat beeld is de plotselinge verschijning van de jeugdige ‘dader’ die lang na de dramatische gebeurtenissen overgeleverd blijkt te zijn aan de grillen van de justitiële en de medische machten, geheel afgesloten van de buitenwereld. We aanschouwen, via ogen van de vertellende ik-figuur, een verwaarloosd, vervuild opgejaagd dier, een jongen die smeekt om liefde en verlossing uit zijn situatie, en die zijn smeekbede uitgerekend richt tot de man die hij heeft willen kapotmaken en vermoorden…
De tranen wellen op bij het lezen van dit zeldzaam navrante slot, waarin Laurenz Mol overtuigend laat zien dat de wereld geen overzichtelijk systeem van zwart en wit is, van goed en kwaad, van daders en slachtoffers, maar een chaos waarin een normaal maar met moeite de weg weet te vinden.
Niet alleen de ‘meedogenloze jongen’ Bennie van Eekelen blijft hopeloos eenzaam achter aan het einde van dit verhaal, ook de ouder wordende kapper Thierry beseft dat hij na dit gruwelijke avontuur met lege handen achterblijft. Weliswaar staat hij niet alleen (daarvoor is hij te succesvol in het leven) maar uiteindelijk is hij wel eenzaam – misschien wel voor altijd. Zo kent dit sterke verhaal alleen verliezers, geen winnaars.
Of het moet de schrijver Laurenz Mol zijn die met deze roman de overtuiging heeft gewonnen dat schrijven (kunst) de enige weg is uit de emotionele chaos waarin een mens doorgaans leeft. En dat je door het planmatig structureren van een verhaal de gruwelijke werkelijkheid kunt relativeren en bezweren.
Hans Rooseboom – Voormalig kunstredacteur BN/DeStem